Ε λοιπόν εγώ νιώθω πάντα λάθος
Όταν γύρω μου χαμόγελα γυρίζουν σαν τρελά
Εγώ βλέπω στον αέρα μια τεράστια τρύπα που άδικα προσπαθώ να αγνοήσω
Όταν δάκρυα τρέχουν στους πιο πολλούς κ πρόσωπα σκυθρωπά με περιτριγυρίζουν
Αδιάφορη νιώθω κ παρακαλάω να σταματήσουν καθώς η λύπη τους μ’αηδιαζει
Πάντα η ατμόσφαιρα πολύχρωμη, εγώ μουντή
Πάντα λάθος και τ’ ομολογώ
Κι αν διαφωνώ τι σημασία έχει ;
Θα συμφωνήσω αυτή τη φορά και θα καταπιώ θρύψαλα τον εγωισμό μου
Μέχρι να μείνω μόνη μου
Μόνη με την κληροδοτημένη την γνωστική τη μοναξιά μου
Μόνη και μπορεί να το επέλεξα
Σίγουρα όμως δεν επέλεξα το γέλιο με γκριμάτσα τρελού να παρομοιάζω
Να νιώθω πάντα ένα βήμα μακριά, ένα βήμα λάθος.
No comments:
Post a Comment