Wednesday, December 8, 2010

ηθελα κατι να πω.

Πως αρχιζει? Και πως τελειωνει..το μονο που ηθελα ηταν..τι ηθελα? Τι θελω ακομα τωρα? Να πω κατι γι’αυτό…ελεγχομενη κατερρευση, λογια ασυνάρτητα, ελεγχος, γνωριμα τραγουδια. Δεν αντεχω ουτε αυτά..φανταζομαι πως κάθε λέξη στα γαλλικα ακουγεται ομορφα.ποσο ομορφα? Πιο ομορφα απ’ολους?χα! Δν μπορω να μιλησω καθαρα..αλλα θελω να πω γι’αυτην.και να τα κρατησω για μενα. Να ναι τα πιο ειλικρινή. Τιποτα άλλο, όχι. Τωρα δεν ξερω όμως.. δεν βγαζει νοημα..χαθηκε το νοημα αποσπαστηκε.το ξεριζωσαν από μενα.το ξεριζωσαν από κεινη.οχι ας μιλαω μονο για μενα.ηταν μονη.ελεγε ψεμματα.δεν υπηρχε τιποτα δεν ΕΙΧΕ τιποτα και τρυπηθηκε που κάποια καταλαβε το τίποτα της. Όλοι την πιστεψαμε.ορκιζομαι. ολοι. Προσπαθησαμε αλλα ενδώσαμε. Αλλα ας μην μιλαω για εσας. Εγω δεν ξερω. Μιλαω μονο για μενα.προστεθηκαν αλλα δυο ματια.ολα μαζι εξι εξι μας κανουν τωρα πια.βακχικοι χοροι με το επονειδιστο τελος τους.αυτο είναι! «μη με κανεις να ικετεψω.» καπως ετσι..πως να ανεχτεις αυτά τα λογια? Δεν αντέχονται ορκίζομαι δεν αντέχονται. Κι’όμως εμοιαζαν ημουν σιγουρη πως εμοιαζαν, εμοιαζαν στα δαχτυλα τοσο πολύ.ρωγμες. ηταν γεματη ρωγμες, στα χειλη της στα ματια και μετα απλα φανηκαν. Όχι όχι πολύ φτωχό πολύ φτηνο, κακοφτιαγμενο. Κατι καλυτερο.αλλα τι?κατι αρμοστο. Κατι που να ταιριαζει. Δεν υπαρχει τιποτα που να ταιριαζει ορκιζομαι κι αν υπαρχει δεν μπορω να το βρω. Μπορει μαλλον μονο κατι χιλιοειπωμενα χλευαστικα πλεον λογια.οχι αυτά. Ας τα παρει καποιος από μπροστα μου τα μισησα τ’ορκιζομαι τα βαρεθηκα, μπορει και να χει δικιο αυτος μπορει στο τελος τα λογια να σε προδιδουν. Όλα είναι άυλα.λυπαμαι αν με βρισκεις θλιβερη, η μαλλον όχι ας είναι.

πολύ φτηνο αλλα ας είναι.

Saturday, December 4, 2010

Τα γυμνά μάτια

Έλα, Ραγκόζιν, να πλαγιάσουμε μαζί της. Π λ ά ι π λ ά ι. Η Ναστάσια δε θυσιάζεται: δεν έχει τον παραμικρό σκοπό στις πράξεις της. Η Ναστάσια αγαπάει• μόνον αγαπάει – και πεθαίνει από την ίδια αγάπη που σκοτώνει τα παιδιά της Μήδειας. Η Μήδεια και η Ναστάσια Φιλίποβνα: κι οι δυο χρησιμοποιούν το σώμα (η πρώτη το σώμα των παιδιών της, η δεύτερη το δικό της) ως έκφραση της αγάπης. Αλλιώς: αγαπούν χαλώντας το σώμα. Είναι οι δύο πιο τραγικές ηρωίδες της λογοτεχνίας.
Ραγκόζιν, πού είναι η Ναστάσια Φιλίποβνα; Να το σκεφτούμε. Νά ένα καλό ερώτημα, μά την αλήθεια (ποια αλήθεια π ι α;). Ιδού κι η απόληξη της διαδρομής: ο άγγελος (περίπου) και ο δαίμονας (περίπου) θα πλαγιάσουν πλάι στη δολοφονημένη – και ολάκερος ο θαυμαστός καινούριος κόσμος αποστρέφει το κεφάλι. Το πτώμα θα μυρίσει – γιατί ο άνθρωπος σαπίζει. Τίποτε περισσότερο. Η τρέλα είναι η μεγάλη ανθρώπινη απόληξη.
Ο Ντοστογιέφσκι είναι μονάχα η ανθρωπιά της τρέλας, η ανθρωπιά του φόνου, η ανθρωπιά τού να βλέπεις τον κόσμο με γυμνά μάτια. Η νύχτα αυξάνεται. Είμαστε πλασμένοι για την αγάπη. Η Κόλαση είναι μια θρησκευτική εφεύρεση – οι άνθρωποι καίγονται από τους ανθρώπους, μόνο από τους ανθρώπους. Εντωμεταξύ η αγάπη.
Η αγάπη στο στομάχι της Κόλασης. Μια αστραπή στο δόντι του σκύλου. Μια αστραπή στο δόντι του ήσκιου (που κάποτε ή τ α ν ο σκύλος). Να ξαναδιαβάζεις τα βιβλία μέχρι το τέλος. Να πεθάνεις με τα μάτια ανοιχτά. Κι όταν σου τα κλείνουν, συντονισμένοι στην εθιμοτυπία, αυτά να μένουν κοκαλωμένα. Σαν τα μάτια του έφηβου κούρου, που τα έφαγαν τα ψάρια στο βυθό.
Έλα, Ραγκόζιν, να πλαγιάσουμε πλάι της. Πίσω από την κουρτίνα με γυμνά μάτια. Μέσα στο νερό με γυμνά μάτια. Μέσα στο κύμα. Έλα
……..Μετά η λέξη κατευθείαν. Μα γραμμένη με πολύ αραιά γράμματα – έτσι που να πιάνουν ολόκληρη τη σελίδα:
κ α τ ε υ θ ε ί α ν

να ζει κανείς κ α τ ε υ θ ε ί α ν
Αυτός είναι ο πόλεμος.
Αυτή είναι η αγάπη / καυστική ποτάσα.


επιλογές από την αφήγηση(;) του Θανάση Τριαρίδη : «Ένα τετράδιο με μελανιές»