χαιρέκακα και με κάποια αυταρέσκεια

Η αυτολύπηση είναι η χειρότερη τιμωρία του Ανθρώπου. Ο Άνθρωπος βουλιάζει όλο και πιο βαθιά. Ξεχνώντας κάθε λογικό κάθε αιτία να δει κάτι πιο όμορφο στην εκδοχή του. Η αηδία του Ανθρώπου για τον εαυτό του είναι πιστεύω η πιο ισχυρή και ειλικρινής μορφή αηδίας και μίσους που μπορεί να νιώσει. Βαθιά αηδία για κάθε κύτταρο του σώματος του και για κάθε πτυχή του χαρακτήρα και της ψυχής του. Όταν ο Άνθρωπος μισεί τον εαυτό του τότε οι λόγοι για ζωή εξαφανίζονται ο ένας μετά τον άλλον στο απόλυτο αδιαπέραστο σκοτάδι. Το μίσος έχει χρώμα άρρωστου αίματος, αίματος σκοτωμένου, παχύρρευστου. Τυφλώνει τα μάτια του ατόμου το βαθύ κόκκινο και μόνο η όψη του στον καθρέπτη τον κάνει να σπάσει το γυαλί σε εκατοντάδες θρύψαλα, λες και αν καταστρέψει το υλικό, θα καταστρέψει μαζί και την πεμπτουσία του. Αλλά αυτολύπηση και μίσος για τον εαυτό είναι δύο διαφορετικά από την φύση τους πράγματα. Το μίσος έχει χρώμα κόκκινο. Η λύπηση ένα χρώμα μουντό και άτονο. Ίσως καφέ χωρίς ζωντάνια που δεν είναι ούτε έντονο ή εύθυμα ανοιχτόχρωμο ούτε σκούρο βαθύ και αυστηρό. Δεν έχει αξιοπρέπεια. Δεν έχει έντονα συναισθήματα. Σε τρώει αργά και σταθερά από μέσα. Δεν σε τυφλώνει. Τα μάτια σου είναι ολοκάθαρα και δεν έχεις τη δύναμη να σπάσεις τον καθρέπτη. Μόνο του γυρνάς την πλάτη για να μην βλέπεις τον μονότονο άσχημο εαυτό σου. Η αυτοεξαθλείωση δεν έχει όνειρα. Έχει βούρκο και λάσπες καφέ και άθλιες και σιχαμερές. Δεν έχει όρια. Η μπορεί και να έχει. Ποιος έχει φτάσει τόσο κάτω για να τα βρει; Πιστεύω πως σε κάποιο βαθμό εξόντωσης φτάνεις στο σημείο της τρέλας. Μάλλον ο Άνθρωπος τότε αρχίζει να χαμογελά χαιρέκακα και με κάποια αυταρέσκεια. Θαυμάζει τις συνέπειες τις καταστροφής του, που ο ίδιος προκάλεσε. Παρακολουθεί τον εαυτό του με το ενδιαφέρον ενός ειδικού που πρόκειται να εξετάσει κλινικά έναν εξαιρετικά άρρωστο άνθρωπο σε προχωρημένο στάδιο αποσύνθεσης. Αλλά μάλλον πήγα πολύ μακριά. Οι σκέψεις είναι λέξεις που είναι ροή. Και αυτή τη ροή την ακολουθούμε, δεν την υποτάσσουμε. Λύπηση, μίσος, καταστροφή. Όλα αυτά είναι άρρηκτα δεμένα μεταξύ τους και με τη λέξη «εαυτός». Εαυτός που διαιρείται σε πολλούς εαυτούς από όποια πλευρά και αν το δει κανείς. Σ’ αυτή τη λέξη (που σπάνια είναι η αλήθεια χρησιμοποιούν στα έργα τους οι ποιητές) υπάρχει μια επιστημονική, μια καλλιτεχνική, λογοτεχνική, ποιητική αν θέλετε αδιαμφισβήτητη γοητεία. Γοητεία που πιθανώς πηγάζει από το γεγονός ότι ούτε η ακριβής ψυχολογική ερμηνεία είναι αρκετά πειστική ούτε ο ελεύθερος αντιφατικός ίσως ορισμός των τεχνιτών του λόγου εκφράζει απόλυτα τον όρο «εαυτός».