ενα, δυο

ερχομαι σε σενα που σε νιωθω και με διωχνεις
κ εμεινα παλι και παλι με τα χερια ολανοιχτα και αδεια
οταν ειναι ολοι οι δρομοι αδειοι οποιον και να διαλεξεις το ιδιο κανει
μια πορτα μισανοιχτη κ η χαραμαδα ελαχιστη
ελα να προλαβουμε να μπουμε σε παρακαλω
ολα τα σκουπιδια παρατημενα μες στη μεση των δρομων
κ ομως αυτα που λες εσυ σκουπιδια εμενα μου μοιαζουν δωρα και στολιδια
θα τα στολιστω ολα τα σκουπιδια σου και θα τρεχω μηπως και καποια στιγμη απογειωθω κ εγω πριν γκρεμιστει το σκηνικο
κοιτα, ζηλεψε με που τρεχω και τρεχα κ εσυ σαν παιδι
σαν παιδι φυλακισμενο στο λευκο του ουρανο
ενα, δυο, ζωη μου
φυλακισμενο στο λευκο
542
φυλακισμενο στο λευκο