Έλα, Ραγκόζιν, να πλαγιάσουμε μαζί της. Π λ ά ι π λ ά ι. Η Ναστάσια δε θυσιάζεται: δεν έχει τον παραμικρό σκοπό στις πράξεις της. Η Ναστάσια αγαπάει• μόνον αγαπάει – και πεθαίνει από την ίδια αγάπη που σκοτώνει τα παιδιά της Μήδειας. Η Μήδεια και η Ναστάσια Φιλίποβνα: κι οι δυο χρησιμοποιούν το σώμα (η πρώτη το σώμα των παιδιών της, η δεύτερη το δικό της) ως έκφραση της αγάπης. Αλλιώς: αγαπούν χαλώντας το σώμα. Είναι οι δύο πιο τραγικές ηρωίδες της λογοτεχνίας.
Ραγκόζιν, πού είναι η Ναστάσια Φιλίποβνα; Να το σκεφτούμε. Νά ένα καλό ερώτημα, μά την αλήθεια (ποια αλήθεια π ι α;). Ιδού κι η απόληξη της διαδρομής: ο άγγελος (περίπου) και ο δαίμονας (περίπου) θα πλαγιάσουν πλάι στη δολοφονημένη – και ολάκερος ο θαυμαστός καινούριος κόσμος αποστρέφει το κεφάλι. Το πτώμα θα μυρίσει – γιατί ο άνθρωπος σαπίζει. Τίποτε περισσότερο. Η τρέλα είναι η μεγάλη ανθρώπινη απόληξη.
Ο Ντοστογιέφσκι είναι μονάχα η ανθρωπιά της τρέλας, η ανθρωπιά του φόνου, η ανθρωπιά τού να βλέπεις τον κόσμο με γυμνά μάτια. Η νύχτα αυξάνεται. Είμαστε πλασμένοι για την αγάπη. Η Κόλαση είναι μια θρησκευτική εφεύρεση – οι άνθρωποι καίγονται από τους ανθρώπους, μόνο από τους ανθρώπους. Εντωμεταξύ η αγάπη.
Η αγάπη στο στομάχι της Κόλασης. Μια αστραπή στο δόντι του σκύλου. Μια αστραπή στο δόντι του ήσκιου (που κάποτε ή τ α ν ο σκύλος). Να ξαναδιαβάζεις τα βιβλία μέχρι το τέλος. Να πεθάνεις με τα μάτια ανοιχτά. Κι όταν σου τα κλείνουν, συντονισμένοι στην εθιμοτυπία, αυτά να μένουν κοκαλωμένα. Σαν τα μάτια του έφηβου κούρου, που τα έφαγαν τα ψάρια στο βυθό.
Έλα, Ραγκόζιν, να πλαγιάσουμε πλάι της. Πίσω από την κουρτίνα με γυμνά μάτια. Μέσα στο νερό με γυμνά μάτια. Μέσα στο κύμα. Έλα
……..Μετά η λέξη κατευθείαν. Μα γραμμένη με πολύ αραιά γράμματα – έτσι που να πιάνουν ολόκληρη τη σελίδα:
κ α τ ε υ θ ε ί α ν
να ζει κανείς κ α τ ε υ θ ε ί α ν
Αυτός είναι ο πόλεμος.
Αυτή είναι η αγάπη / καυστική ποτάσα.
επιλογές από την αφήγηση(;) του Θανάση Τριαρίδη : «Ένα τετράδιο με μελανιές»
No comments:
Post a Comment