Δεν με νοιάζει πια για τους ανθρώπους. Βαρέθηκα να καταπίνω λέξεις και να «είμαι» γιατί «θέλουν». Τσακώθηκα με τους ανθρώπους αλλά δεν μπορώ να καταλάβω αν με εξόρισαν ή διάλεξα την αυτοεξορία.
Οι λέξεις τους αγκαθωτές και συχνά μου αφήνουν σημάδια. Δεν θέλω άλλο να μετρώ τις δικές μου λέξεις. Τις θέλω βροχή, νεροποντή, καταιγίδα. Τις θέλω βίαιες, να αφήνουν μελανιές. Μα σ’ αυτή την απομόνωση και τη σιγή, όσο κι αν κροταλίζουν οι λέξεις μου κανένα δεν πληγώνουν εκτός απ’ το θώρακα μου.
We're sharing the exact same feelings there...
ReplyDeletecomforting maybe to know..
ReplyDelete